Boekrecensie: Natascha van Limpt – Godenbloed

 

 
Godenbloed van Natascha van Limpt kent een ongebruikelijke setting: zevende-eeuws Peru. In de valleiensamenleving van de Moche-cultuur volgen we aanvankelijk het verhaal van Ramún, godenzoon (prins) van de Condor-vallei. Nadat zijn geheime relatie met de (eveneens mannelijke) jager Iliyan uitkomt, wordt Iliyan door Ramúns vader gedood en Ramún verbannen uit de vallei. Na vele omzwervingen wordt hij gevangengenomen door de oorlogszuchtige Muchika, die Ramún (die zich intussen Iliyan noemt, naar zijn gedode vriend) op gruwelijke wijze dwingen zich bij de Muchika aan te sluiten als strijder. Vervolgens schakelt het boek over naar de tweede van de drie perspectieven: die van Si, godendochter van de Capibara-vallei. De Muchika vallen deze vallei binnen en nemen Si gevangen. Om te voorkomen dat de Muchika-heerser zich aan haar vergrijpt, verminkt Si haar eigen gezicht. Gereduceerd tot stalknecht probeert Si te overleven, en wanneer de kans zich voordoet haar laatste overgebleven familieleden te redden uit de handen van de Muchika.
 
Het laatste perspectief is dat van Juan en Emilio, twee jongens uit Queens in 2018 die een reis maken naar Peru, naar de ruïnes van de Muchika-hoofdstad. Daar ontmoeten ze de Canadese archeoloog James, die hen een rondleiding geeft door de ruïnes, en Sawa, een achtjarig meisje dat verrassend veel lijkt te weten over de Moche. Wanneer ze met zijn vieren een tempelruïne verkennen dwingt James hen door een portaal naar het verleden – om precies te zijn, het einde van de zevende eeuw. Daar komen ze al snel in contact met Ramún/Iliyan, Si, de heerser van de Muchika en anderen, en proberen ze in leven te blijven en terug te keren naar het heden. Ze lijken echter in de zevende eeuw te zijn beland met een reden, dus die terugkeer zal zo makkelijk nog niet zijn…
 
De ongebruikelijke setting van het boek is ook meteen het hoogtepunt. Van Limpt heeft de nodige academische ervaring met de Moche-cultuur en dat is te merken. In een disclaimer kwalificeert ze netjes wat er wel en niet bekend is over de Moche-cultuur en waar historisch-archeologische feiten overgaan in interpretatie, extrapolatie, en fantasie. Vervolgens zet ze met grote overtuigingskracht een wereld neer die voor de meeste Nederlanders volstrekt onbekend is. De leefwijze van de Moche, hun onderlinge verhoudingen, politieke ontwikkelingen en religieuze gebruiken komen op een organische manier aan bod. De combinatie van en spanning tussen bruut geweld en tederheid is bijzonder overtuigend. De gaten in onze kennis van deze cultuur worden door Van Limpt kundig opgevuld.
Naast het historische motief spelen seksualiteit en homofobie een grote rol in Godenbloed. Naast de relatie tussen Ramún en Iliyan komt dit ook sterk naar voren in de homofobe-maar-wellicht-niet-zo-hetero-als-hij-zichzelf-voorhoudt Emilio. Ik weet persoonlijk te weinig over de Moche om te kunnen beoordelen of de weergave van de denkbeelden van deze cultuur over homoseksualiteit op bewijs gebaseerd is, of een van de zaken is die door Van Limpt ingevuld is, maar ik vermoed het laatste. Helaas blijven deze denkbeelden wat mager en oppervlakkig. Veel verder dan ‘homoseksualiteit slecht want moeten baby’s maken en goden tevreden houden’ komt het niet. Doordat het wel een belangrijk thema van het boek is, botst dit enigszins met de veel diepere uitwerking van de rest van de Moche-cultuur.
 
Ook Emilio’s geïnternaliseerde homofobie komt niet helemaal goed uit de verf. Hij is bijna een karikatuur van een faux-macho closeted gay man, wat in de stukken in 2018 nog wel te verteren is, maar in zijn interacties in de zevende eeuw flink aan geloofwaardigheid inboet. Zijn worsteling met zijn seksualiteit en zijn interacties hierover met Ramún/Iliyan nemen bovendien zoveel ruimte in beslag dat het eigenlijke plot en die mooie setting onder dreigen te sneeuwen. Ik vermoed dat dit thema beter had gepast bij een hedendaagse setting, of in een historische roman (al dan niet over de Moche) waarin het het hoofdthema is – in Godenbloed voelt het niet helemaal op zijn plek. Hier had beter gefocust kunnen worden op de echt sterke kanten van het boek, namelijk de uitbeelding van de Moche-cultuur en het plot dat de lezer daar doorheen leidt. Nu staat het boek met het ene been in een verhaal over homofobie en met het andere in een verhaal over de Peruaanse geschiedenis, zonder dat de twee overtuigend samenkomen.
 
Ik kan niet genoeg benadrukken hoe mooi het is om te zien dat een ondergesneeuwde cultuur als die van de Moche, die in het populair bewustzijn van Nederland nauwelijks een rol speelt, in Godenbloed in het voetlicht gezet wordt. Dat het dan ook nog goed gedaan wordt, door iemand die weet waar ze het over heeft, is helemaal bewonderenswaardig. Het einde van Godenbloed is nogal abrupt, wat een kleine whiplash kan veroorzaken bij de lezer, maar dat er een tweede deel komt om dit verhaal de ruimte te geven die het nodig heeft is zonder meer goed nieuws. Of een tweede deel nodig geweest was als het eerste deel meer gefocust was op de sterke kanten is een vraag die wellicht de moeite waard is om te stellen. Hoe dan ook is Godenbloed het lezen waard, ook al is het niet perfect en zijn er genoeg zaken waar iets op aangemerkt kan worden. Van Limpt heeft laten zien dat zij de aangewezen persoon is om de Moche eindelijk welverdiende aandacht te geven in ons populair bewustzijn. Daar kan ik alleen maar blij mee zijn. 
 
3/5 sterren

Natascha van Limpt – Godenbloed
Zilverspoor, 2024
ISBN: 9789463084079

Boekrecensie: Larissa Klein Bennink – Verbond (Revolutie 3)

Verbond van Larissa Klein Bennink is het derde deel van de Revolutie-serie. Waar het eerste boek zich afspeelt in Obsidisturm, hoofdstad van het rijk van de Sterling-dynastie en het thuis van hoofdpersoon Naria Sterling, en het tweede deel Onttroond de rest van Eslor en een hele verzameling andere landen in het verhaal betrok, komen we in Verbond meer te weten over landen die in de eerste twee delen nog niet aan bod gekomen waren. Ook wordt er dieper ingegaan op de interne politiek van Eslor en de verhoudingen met de andere landen.

Het boek begint met een korte samenvatting van wat er in de voorgaande delen gebeurd is. Met een lang epos als Revolutie, dat zich bovendien afspeelt in een steeds complexer wordende wereld, is dit bijzonder welkom. Wat mij betreft mag dit standaard worden in alle seriedelen (niet alleen in deze serie, maar in het algemeen), zodat lezers niet eerst 50 pagina’s bezig zijn met er weer inkomen en uit hun geheugen opgraven wat er ook maar weer allemaal gebeurd was. Na deze opfriscursus gaat het verhaal meteen verder waar het in Onttroond gebleven was. Naria en consorten zetten hun reis om bondgenoten te winnen voort, maar worden zich er onderweg steeds meer van bewust dat Adelard in Obsidisturm misschien niet de voornaamste vijand is. Duisternis teistert de wereld en zou nog wel eens een groter gevaar kunnen vormen dan de broeiende burgeroorlog in Eslor. Adelard probeert intussen grip te krijgen op de instabiele situatie in Eslor en vormt zijn eigen bondgenootschappen. Ook hij komt echter in aanraking met de duisternis.

Zoals de titel Verbond al aangeeft draait dit boek grotendeels om het sluiten van bondgenootschappen, aan beide zijden. Hier valt het op dat de serie met dit nieuwe deel een grote stap voorwaarts gezet heeft. Deel 1 voelde ronduit klein, deel 2 deed een goede poging om een bredere wereld neer te zetten, maar deel 3 laat pas echt goed zien hoe interessant geopolitiek kan zijn. Zowel vanuit het perspectief van Naria als dat van Adelard krijgt de lezer mee wat hun overwegingen zijn, wie geschikte of minder geschikte bondgenoten zouden zijn, de cultuurverschillen en persoonlijke banden die meespelen in het al dan niet sluiten van een bondgenootschap, enzovoort. Er zit een oprechte diepte in de verhoudingen tussen de verschillen culturen, landen, en personen die in de voorgaande twee delen nog niet aanwezig was. Hulde! Dat ook de jagers en andere aan smallfolk grenzende perspectieven een plek krijgen maakt het plaatje rond.

Dat de verhoudingen in Eslor tussen mensen, ‘onmensen’ en artificiali oppervlakkig en niet bijzonder geloofwaardig zijn is daarmee niet opgelost, maar Verbond toont wel een volwassenheid die in deze serie nog ontbrak en wel hard nodig is. De serie groeit nu echt uit tot een epos, met een diepe wereld, een veelheid aan diverse perspectieven, en een complexiteit aan relaties waar je u tegen zegt. Voor het eerst kijk ik echt uit naar het volgende deel in de serie! Het is jammer dat deze kracht pas in deel 3 zo goed naar voren komt. Nieuwe lezers moeten eerst door de vorige twee delen heen zien te komen voor ze the good stuff bereiken. Tegelijkertijd is dit voor beginnende fantasylezers misschien juist wel een goede leercurve: een enigszins simplistische en oppervlakkige start, die met elk daaropvolgend deel complexer en dieper wordt. Aan hen kan ik alleen maar aanraden om door te lezen – Verbond zet de opgaande lijn met grote stappen voort. Of ik de serie uiteindelijk ook aan meer ervaren lezers aan zal raden hangt af van de kwaliteit van het vierde en laatste deel. Als de opwaartse trend die in dit derde deel in een stroomversnelling terecht gekomen is doorzet zal dat echter geen enkel probleem zijn.

 

3,5/5 sterren 

Larissa Klein Bennink – Verbond (Revolutie 3)
Zilverspoor, 2024
ISBN: 9789463084673

Boekrecensie: Dianne Arentsen – Chaos in de Woestijn

 

Chaos in de Woestijn van Dianne Arentsen speelt zich af in een multiversum van werelden. Hoofdpersoon Elizzy is afkomstig van de wereld Sondar, maar komt binnen een paar pagina’s in Gharmara terecht. Gharmara is een geplaagde wereld, waarin magie ingezet wordt om een compacte stedelijke maatschappij te beschermen tegen de monsters die in de wildernis leven. De monsters winnen echter steeds meer terrein. Ze worden voortgedreven door ziel-stelende demonen die de bevolking van de steden in zombie-achtige wezens veranderen.

 
Elizzy’s Sondar is daarentegen een vredigere wereld, met weliswaar veel ongelijkheid maar in ieder geval geen permanente strijd tussen beschaving en monsters. Op Sondar ziet Elizzy een kennis uit haar jeugd, met wie ze nog een appeltje te schillen heeft: Ezru. Ezru is afkomstig van Gharmara en staat op het punt daarnaar terug te keren. Elizzy weet hem echter ongemerkt te volgen door zijn portaal, die Sondar en Gharmara kortstondig verbindt. In Gharmara wordt Elizzy vervolgens hard geconfronteerd met haar eigen verleden, demonen die het specifiek op haar voorzien lijken te hebben, en een verzameling Gharmaranen die niet zijn wat ze lijken.

 
Helaas weet de spil van het verhaal, Elizzy, niet te overtuigen. Ze is het grootste deel van het boek vooral bezig zichzelf te saboteren en de recalcitrante rotpuber uit te hangen. Als Ezru of een van zijn mede-Gharmaranen tegen Elizzy zegt dat ze de stad beter niet uit kan gaan omdat ze dan onmiddellijk belaagd zal worden door monsters, is dat voor Elizzy een teken om onmiddellijk de stad uit te gaan en vervolgens verbaasd te zijn dat ze, jawel, belaagd wordt door monsters. Iemand is aardig tegen Elizzy? Hét teken om ze te kwetsen, bedriegen, of pijn te doen. Iemand is niet aardig tegen Elizzy? Hoe durven ze, iedereen is tegen Elizzy, wat heeft ze het toch zwaar. Een groot deel van het plot was overbodig geweest als Elizzy eens wat hersencellen uit quarantaine had gehaald. Zoals het nu staat, lijkt ze een actieve afkeer van goede beslissingen te hebben. Irritant om te lezen en niet overtuigend.

 
De wereld waarin het verhaal zich afspeelt breekt ook geen potten. Elizzy is constant verbaasd over hoe Gharmara in elkaar zit en hoe anders deze wereld is ten opzichte van Sonder. Op zich een prima opzet die geschikt is om de lezer mee te nemen in een kennismaking met een onbekende wereld. Dat werkt echter alleen als we een duidelijk beeld zouden hebben van Sondar. Dat krijgen we niet, waardoor het als lezer moeilijk in te schatten is wat het contrast tussen de twee werelden nu eigenlijk is. Dit maakt het erg moeilijk om je in te leven in Elizzy. Gharmara zelf zit op zich beter in elkaar en kent wat originele aspecten. De monsters en andere wezens zijn creatief. De op huidskleur gebaseerde kasteverdeling voelt wat goedkoop, maar werkt op een bepaald niveau wel. Daarnaast zijn mysterieuze demonen met mind-control krachten natuurlijk altijd leuk. Des te meer jammer dat de dienaren van die demonen zo oppervlakkig en inconsistent neergezet worden. Elizzy’s conflict met haar vader is nog interessant, maar als vervolgens bekende demonendienaren gewoon open en bloot in de stad kunnen wonen verliest die hele opzet toch wat aan kracht. De plotelementen rond Ezru en zijn Ghamaranen (of althans… Het ligt iets ingewikkelder, maar dat is niet uit te leggen zonder spoilers) worden dan weer getergd door een consistent gebrek aan logisch handelen. Daardoor zijn deze personages en hun belangen haast niet te volgen en verwordt de dynamiek tussen hen en Elizzy tot een vage brei.

 
Dit alles neemt niet weg dat het boek een aantal prachtige illustraties kent en dat de proza prima te verteren is. Ook is er wel degelijk een kern van creatieve en pakkende elementen aanwezig. Als dit gecombineerd was met een hoofdpersoon die wél langs een zandkasteel kan lopen zonder er uit pure rancune een schop tegenaan te geven, was Chaos in de Woestijn waarschijnlijk het lezen wel waard geweest. Voeg bijpersonages toe die consistent handelen vanuit hun overtuigingen in plaats van beslissingen te nemen op basis van een opgegooide munt, en er had al een prima boek gelegen! In de huidige staat kan Chaos in de Woestijn echter geen aanrader genoemd worden. Hopelijk kan het tweede deel van dit tweeluik verbetering aanbrengen.
 
2/5 sterren

Dianne Arentsen – Chaos in de Woestijn
Zilverspoor, 2024
ISBN: 9789463085274

Boekrecensie: Young-do Lee (vert. Mattho Mandersloot) – De Hartelozen (De Vogel die Tranen Drinkt 1)

 

De Hartelozen van de Koreaanse auteur Young-do Lee kwam oorspronkelijk uit als een web-serial, voordat het in 2003 opgepikt werd door een uitgever. Na zeer populair geworden te zijn in Zuid Korea wordt het dit jaar, in 2024, ook in Nederlandse vertaling uitgegeven, bij Luitingh-Sijthoff. De vertaling is gedaan door Mattho Mandersloot. De serie wordt nogal eens beschreven als het Koreaanse equivalent van Tolkiens In de Ban van de Ring (onder andere door Luitingh-Sijthoff: ‘Het Koreaanse antwoord op In de ban van de ring’, aldus de boekbeschrijving), dus de interesse voor deze serie zal bij veel lezers hoog liggen. 

 

De Hartelozen schetst een in tweeën gedeelde wereld: in het noorden bevinden zich de domeinen van mensen, de tokkebi (gebaseerd op Koreaanse goblin-achtige wezens, dokkaebi), en de vogelachtige rekkon. In het zuiden, in de jungle van Kiboren, heersen de reptielachtige en haast onsterfelijke nhaga’s. De twee werelddelen lagen lang met elkaar in de clinch, totdat de huidige grens ontstond omdat de koudbloedige nhaga’s verder naar het noorden niet lang kunnen overleven. De noorderlingen kunnen de telepathische nhaga’s dan weer niet aan op hun eigen terrein, in de jungle van Kiboren. Het resultaat is een bevroren conflict, waarbij beide kanten angstvallig naar de grens kijken maar deze niet oversteken.

 

In deze setting vindt het plot van De Hartelozen plaats. De mens Keigan Draca, de rekkon Tynahan, en de tokkebi Biyung Srabol worden benaderd door een monnik van het heiligdom Haïnsha om met zijn drieën een reddingsmissie uit te voeren. Het doelwit: een jonge nhaga, in de jungle van Kiboren, gestuurd door een groep nhaga-samenzweerders die zich met een onbekend doel verzetten tegen de heersende nhaga-families. In Kiboren loopt het plan echter bijna onmiddellijk fout en is het uiteindelijk niet zoals gepland Harit Makerow, maar Ryun Fei die de tocht naar het noorden begint. In tegenstelling tot andere (jong)volwassen nhaga’s, die hun hart laten verwijderen om daarmee hun onsterfelijkheid verkrijgen, heeft Ryun zijn hart echter nog. Hij is daardoor voor een nhaga bijzonder kwetsbaar en bovendien van veraf zichtbaar voor andere nhaga, die warmte zien. Het verhaal wordt uit verschillende perspectieven verteld: dat van het Noordelijke drietal in hun reis naar het zuiden en hun uiteindelijke terugkeer naar het noorden, dat van Ryun Fei die zoekt naar zijn redders en zich staande probeert te houden in het koude noorden, en dat van zijn nhaga-achtervolgers die proberen het hele plan te verhinderen.

De Koreaanse herkomst van De Hartelozen is meteen duidelijk. Veel van de tropes die in westerse fantasy zo alomtegenwoordig zijn (elfen en orks, swords and sorcery) kom je in dit boek niet tegen. In plaats daarvan presenteert het boek een radicaal matriarchale reptielensamenleving, Boeddhistisch-getinte religie, warmteziende en bijna dove nhaga’s, enorme zwaarbewapende vogelwezens met een zeer slecht humeur, enzovoort. Dit is een welkome frisse wind in een genre dat ironisch genoeg nogal eens behoorlijk fantasieloos weet te zijn. In welk westers boek vindt je nu een ontmoeting met een demonische, zelfbewuste waterval van lijken en lichaamssappen? Hiernaast zullen de Oost-Aziatische omgangsnormen, culturele verwijzingen, en schrijfstijl wellicht wennen zijn voor een westerse lezer, maar ook dit voelt toch vooral verfrissend.

Verder kijkend dan deze algemene punten over het karakter van het boek, wordt het beeld echter aanzienlijk negatiever. Het voornaamste probleem is dat het plot eigenlijk nergens toe leidt. De reddingsmissie wordt beschreven, maar echte progressie ontbreekt. We komen nauwelijks iets te weten over het waarom van de missie en het boek eindigt plotsklaps voordat de missie voltooid is. In plaats daarvan is de hoofdmoot van het boek een opeenvolging van losstaande episodes: een jachttocht om aan eten te komen, een uitstapje naar een ziggurat, een ontmoeting met een zelfverklaarde koning, en toen, en toen, en toen… Wellicht is dit het logische gevolg van de oorspronkelijke, episodische verschijningsvorm van het verhaal, maar als op zichzelf staand boek werkt deze verhaalstructuur absoluut niet. Vermoedelijk was het beter geweest om bijvoorbeeld het model van The Witcher te kopiëren. Andrzej Sapkowski publiceerde The Witcher aanvankelijk ook in losse stukken, maar The Last Wish, het eerste deel van de Witcher-saga, is een verwerking van die losse stukken tot een verhalenbundel. Dit is vervolgens aangevuld met een dun overkoepelend plot om alles aan elkaar te plakken. Het resultaat was in dat geval een overtuigend en vermakelijk werk dat voornamelijk om worldbuilding draaide en daarmee de basis legde voor de latere boeken. De Hartelozen, daarentegen, blijft hangen in opsommingen, waarbij je je als lezer afvraagt of het er nog een keer van komt met dat plot terwijl het boek wéér een zijspoor inslaat.

 

Ook zijn de personages niet altijd overtuigend. Neem Tynahan: een woeste, metershoge knokvogel met een nog langere speer, gevreesd door alles en iedereen als het summum van een krijger, maar die doodsbang is voor water mist toch aan overtuigingskracht. Hetzelfde probleem speelt met de tokkebi Biyeung: een gevreesde vuurmagiër die bijna alle problemen die de reddingsploeg in het boek tegenkomt makkelijk op zou kunnen lossen, maar dat weigert te doen omdat hij niet tegen bloed kan. Hij laat zichzelf en zijn vrienden liever sterven dan dat hij wat bloed laat vloeien. Wellicht is dit makkelijker te verteren voor iemand met meer affiniteit met Koreaanse cultuur en mythologie. De toon van het verhaal is dan weer erg wisselend. Het contrast tussen scenes waarin Keigan een of meerdere nhaga’s bruut afslacht, in stukken hakt, kookt, en opeet enerzijds, en scenes waarin de personages het ondenkbaar barbaars vinden om uit zelfverdediging iemand te doden anderzijds, wordt onder het tapijt geschoven. De scenes met de zelfverklaarde koningen zijn dan weer bijna slapstick, om onmiddellijk gevolgd te worden door bloedserieuze beschrijvingen van politieke gebeurtenissen in Kiboren en elders. Het komt allemaal nogal schizofreen over.

De Hartelozen is door het bovenstaande een vreemd boek, en daardoor ook lastig te beoordelen. Het is aan de lezer om te bepalen wat zwaarder weegt: de originaliteit (het boek is zoveel meer dan een culture-swapped versie van In de Ban van de Ring) op tegen de beroerde verhaalstructuur en inconsistente toon? In ieder geval is De Hartelozen een waardevolle introductie tot niet-westerse fantasy voor iedere lezer die hier nog geen ervaring mee heeft. Het laat zien dat er veel mogelijk is binnen het fantasygenre en we niet hoeven te blijven steken in westerse tropes. Dat is een grote toegevoegde waarde van De Hartelozen, ongeacht de minpunten.

 
3/5 sterren

 
Young-do Lee (vert. Mattho Mandersloot) – De Hartelozen (De Vogel die Tranen Drinkt 1)
Amsterdam: Luitingh-Sijthoff, 2024
ISBN: 9789021042015

 

Boekrecensie: Kelly van der Laan en Brenda Hingstman – Onrust (De Zwijgende Aarde 7)

Onrust van Kelly van der Laan en Brenda Hingstman is het zevende deel van De Zwijgende Aarde serie. Deze serie, bestaande uit boeken van verschillende Nederlandse auteurs, speelt zich af in een universum waarin de mensheid zich heeft uitgestrekt over het zonnestelsel. De Aardse domeinen worden gedomineerd door de van oorsprong Nederlandse VAHA, de Vrije Algemene Handelsorganisatie Aarde, een VOC-achtige organisatie. Dit geeft het universum een Nederlands tintje dat overal zichtbaar is, van de namen van personages tot het gebruik van ‘drek’ als stopwoord ter vervanging van ‘shit.’ De centrale achtergrondgebeurtenis waar het universum van de serie omheen gebouwd is, is het plotseling wegvallen van alle communicatie tussen de aarde en de rest van het zonnestelsel: de Zwijging.

 

Onrust speelt zich net als de vorige twee delen van de serie af ná de Zwijging. Na de oorlog tussen de Aarde en Titan (De Heren XVII) is er een gespannen rust neergedaald over het zonnestelsel. Beide partijen likken hun wonden en maken zich op een tweede ronde, terwijl gewone mensen proberen hun leven weer enigszins op te pakken. Onder hen zijn de zwaar gemodificeerde Ireen en Gershan. Met hun bergingsschip struinen ze het puinveld van de slag om Titan af, op zoek naar alles wat maar te verkopen valt. Ze stuitten echter op iets heel anders: een slaapcapsule met daarin de 19-jarige Joeri van Dijck, zoon van een hoge Aardse politicus. Joeri blijkt onderdeel te zijn van een plan van de anti-VAHA opstandelingen Gajes de Kwaker en Aranea. Wat dat plan precies inhoudt is echter onbekend, aangezien Joeri zijn geheugen kwijt is. Ireen en Gershan zijn er alles aan gelegen om hem (tegen een flinke vergoeding) thuis af te zetten en te herenigen met zijn familie, maar dat blijkt niet zo eenvoudig als gedacht – zeker niet wanneer er meer duidelijk wordt over Joeri’s rol in het plan en Ireen en Gershan’s eigen verleden hen met grof geweld weer inhaalt.

 

Waar De Heren XVII een zonnestelsel-omspannende space opera was, is Onrust van aanzienlijk kleinere schaal. Afgezien van flashbacks speelt het hele boek zich af op het bergingsschip van Ireen en Gershan. Dit geeft het verhaal een zekere focus, en de flashbacks en algemene verwevenheid met de rest van het Zwijgende Aarde-universum zorgen ervoor dat het boek niet klein of verstikkend voelt. Het schip is een ruimte waarin zeer verschillende personages met uiteenlopende achtergronden bij elkaar komen en gedwongen zijn om met elkaar te interacteren en elkaar te leren begrijpen. Joeri, als rijkeluiskindje uit een pure, Aardse familie, wordt gedwongen om zijn horizons te verbreden, omdat hij als een sardientje in een blik zit met niet alleen de licht gemodificeerde Ireen, maar ook met de all-out cyborg Gershan. Joeri moet zijn eigen verleden, waar hij zich steeds meer van herinnert, hier ook nog een plekje in zien te geven. Samen met Ireen en Gershans worsteling om Joeri te begrijpen en vertrouwen leidt dit alles tot een zeer interessante dynamiek aan boord van het schip.

 

Wereldschokkend wordt het allemaal niet, maar Onrust is zonder meer een plezier om te lezen. Het boek vult het universum van de Zwijgende Aarde prachtig aan, en geeft aan het eind een flinke voorzet voor eventuele volgende delen. Het boek is niet los te lezen zoals eerdere delen dat vaak wel waren, maar dat is met goede reden en zorgt voor een grote verwevenheid met de rest van de serie. Kort samengevat is Onrust een boek dat een fan van De Zwijgende Aarde niet mag missen.

 

4/5 sterren
 

Kelly van der Laan en Brenda Hingstman – Onrust (De Zwijgende Aarde 7)
Leiderdorp: Quasis Uitgevers, 2023
ISBN: 9789492099563