Godenbloed van Natascha van Limpt kent een
ongebruikelijke setting: zevende-eeuws Peru. In de valleiensamenleving van de
Moche-cultuur volgen we aanvankelijk het verhaal van Ramún, godenzoon (prins) van
de Condor-vallei. Nadat zijn geheime relatie met de (eveneens mannelijke) jager
Iliyan uitkomt, wordt Iliyan door Ramúns vader gedood en Ramún verbannen uit de
vallei. Na vele omzwervingen wordt hij gevangengenomen door de oorlogszuchtige
Muchika, die Ramún (die zich intussen Iliyan noemt, naar zijn gedode vriend) op
gruwelijke wijze dwingen zich bij de Muchika aan te sluiten als strijder. Vervolgens
schakelt het boek over naar de tweede van de drie perspectieven: die van Si,
godendochter van de Capibara-vallei. De Muchika vallen deze vallei binnen en
nemen Si gevangen. Om te voorkomen dat de Muchika-heerser zich aan haar
vergrijpt, verminkt Si haar eigen gezicht. Gereduceerd tot stalknecht probeert
Si te overleven, en wanneer de kans zich voordoet haar laatste overgebleven
familieleden te redden uit de handen van de Muchika.
Het laatste perspectief is dat van Juan en Emilio, twee
jongens uit Queens in 2018 die een reis maken naar Peru, naar de ruïnes van de Muchika-hoofdstad.
Daar ontmoeten ze de Canadese archeoloog James, die hen een rondleiding geeft
door de ruïnes, en Sawa, een achtjarig meisje dat verrassend veel lijkt te
weten over de Moche. Wanneer ze met zijn vieren een tempelruïne verkennen
dwingt James hen door een portaal naar het verleden – om precies te zijn, het
einde van de zevende eeuw. Daar komen ze al snel in contact met Ramún/Iliyan,
Si, de heerser van de Muchika en anderen, en proberen ze in leven te blijven en
terug te keren naar het heden. Ze lijken echter in de zevende eeuw te zijn
beland met een reden, dus die terugkeer zal zo makkelijk nog niet zijn…
De ongebruikelijke setting van het boek is ook meteen
het hoogtepunt. Van Limpt heeft de nodige academische ervaring met de
Moche-cultuur en dat is te merken. In een disclaimer kwalificeert ze netjes wat
er wel en niet bekend is over de Moche-cultuur en waar historisch-archeologische
feiten overgaan in interpretatie, extrapolatie, en fantasie. Vervolgens zet ze
met grote overtuigingskracht een wereld neer die voor de meeste Nederlanders
volstrekt onbekend is. De leefwijze van de Moche, hun onderlinge verhoudingen,
politieke ontwikkelingen en religieuze gebruiken komen op een organische manier
aan bod. De combinatie van en spanning tussen bruut geweld en tederheid is
bijzonder overtuigend. De gaten in onze kennis van deze cultuur worden door Van
Limpt kundig opgevuld.
Naast het historische motief spelen seksualiteit en
homofobie een grote rol in Godenbloed. Naast de relatie tussen Ramún en
Iliyan komt dit ook sterk naar voren in de homofobe-maar-wellicht-niet-zo-hetero-als-hij-zichzelf-voorhoudt
Emilio. Ik weet persoonlijk te weinig over de Moche om te kunnen beoordelen of
de weergave van de denkbeelden van deze cultuur over homoseksualiteit op bewijs
gebaseerd is, of een van de zaken is die door Van Limpt ingevuld is, maar ik
vermoed het laatste. Helaas blijven deze denkbeelden wat mager en oppervlakkig.
Veel verder dan ‘homoseksualiteit slecht want moeten baby’s maken en goden tevreden
houden’ komt het niet. Doordat het wel een belangrijk thema van het boek is, botst
dit enigszins met de veel diepere uitwerking van de rest van de Moche-cultuur.
Ook Emilio’s
geïnternaliseerde homofobie komt niet helemaal goed uit de verf. Hij is bijna
een karikatuur van een faux-macho closeted gay man, wat in de stukken in
2018 nog wel te verteren is, maar in zijn interacties in de zevende eeuw flink
aan geloofwaardigheid inboet. Zijn worsteling met zijn seksualiteit en zijn
interacties hierover met Ramún/Iliyan nemen bovendien zoveel ruimte in beslag
dat het eigenlijke plot en die mooie setting onder dreigen te sneeuwen. Ik
vermoed dat dit thema beter had gepast bij een hedendaagse setting, of in een
historische roman (al dan niet over de Moche) waarin het het hoofdthema is – in
Godenbloed voelt het niet helemaal op zijn plek. Hier had beter gefocust
kunnen worden op de echt sterke kanten van het boek, namelijk de uitbeelding van
de Moche-cultuur en het plot dat de lezer daar doorheen leidt. Nu staat het
boek met het ene been in een verhaal over homofobie en met het andere in een
verhaal over de Peruaanse geschiedenis, zonder dat de twee overtuigend
samenkomen.
Ik kan niet
genoeg benadrukken hoe mooi het is om te zien dat een ondergesneeuwde cultuur
als die van de Moche, die in het populair bewustzijn van Nederland nauwelijks
een rol speelt, in Godenbloed in het voetlicht gezet wordt. Dat het dan
ook nog goed gedaan wordt, door iemand die weet waar ze het over heeft,
is helemaal bewonderenswaardig. Het einde van Godenbloed is nogal abrupt,
wat een kleine whiplash kan veroorzaken bij de lezer, maar dat er een tweede
deel komt om dit verhaal de ruimte te geven die het nodig heeft is zonder meer
goed nieuws. Of een tweede deel nodig geweest was als het eerste deel meer
gefocust was op de sterke kanten is een vraag die wellicht de moeite waard is
om te stellen. Hoe dan ook is Godenbloed het lezen waard, ook al is het
niet perfect en zijn er genoeg zaken waar iets op aangemerkt kan worden. Van
Limpt heeft laten zien dat zij de aangewezen persoon is om de Moche eindelijk
welverdiende aandacht te geven in ons populair bewustzijn. Daar kan ik alleen
maar blij mee zijn.
3/5 sterren
Natascha van Limpt – Godenbloed
Zilverspoor, 2024
ISBN: 9789463084079